Bol Fotoğraflı Gezi Hatıratı
6 Ay Sonra Görüşmek Üzere… Saat 3:20 gibi Egemen ile Güleda beni evden aldılar ve sabahın ilk ışıklarında Esenboğa’da termosta getirdikleri çaydan içip çikolatalı kruvasanlardan yiyerek vedalaştık. ~ Sanırım biz çok kuralcıyız. Ben çok...
Ne yalan söyleyeyim pek duygulandım. ~ Zira çok da alışık değilim böyle vedalara. Genelde vedalarım sadece evde olur. Anneyle, babayla, Trabzon’daysa kardeşle sarılıp, “Hoşçakal, hoşçakal” şeklinde ayrılırız. Sevmem birileri peşimden terminale/havalimanına gelsin de uğurlasın....
Boşuna dememişler, niye dinlemiyoruz ki söylenenleri? Bu günün işini yarına bırakma! Aksi takdirde, ağlamayacaksın. ~ Ne zamandır gidiş için bilet alacaktım. Sürekli “Yarın bakarım. Ertesi gün kesin hallediyorum.” diye diye son 1 haftaya kadar...
Vize başvurusu içi hafta sonu Ankara’da idim. Ben bu kadar -gereksiz- heyecanlı/gerilimli bir başka yolculuk daha geçirdiğimi bilmem. Her şeyi rahat rahat yapabilme imkanım varken her seferinde son dakikalarda her şeye yetişebildim. Önce özetler:...
Ne zamandır beklediğim kabul belgesi bugün sonunda elime ulaştı. Nisan ayında belli olmuştu gideceğim aslında. “Daha erken yahu.” diye diye son dakikaya kadar bıraktım tüm işlemleri ve sonra “Off, nasıl yetişecek?” paniğiyle başladım yazışmalara....
